11 oktober 2018

Even vooraf het blog van de dag. Het hele overstromingsgebeuren hier is ons gelukkig volledig gepasseerd, maar geeft toch een dubbel gevoel als je zo veel plezier met elkaar hebt.

Start van de dag, om 6 uur appél. Heeft helaas geen uitwerking op ons gehad. Reeds om 8.15 uur liep iedereen in de rondte, geheel ongeorganiseerd, dat dan weer wel. Ik hoorde Elleboogje roepen, ik heb honger we gaan eten, eenieder sloot zich daar bij aan. Uiteindelijk heeft uw reporter om 8.45 uur de tafel gedekt, water gekookt, brood in de oven gedaan, dit zodat het ontbijt toch nog een succes is geworden. De lezer zal wel denken, wat laat, dat kwam door dat uw reporter nog even heeft gezwommen. Als je de film Monthy Python kent, en dan het stukje 100 meter voor gedesoriënteerden, dan kunt u zich een beeld vormen van ik allemaal meemaak hier.

Uiteindelijk op de fiets gesprongen en op pad. Doel een rondje door het platte land naar zee te maken. Wrakkie dacht dat het 80 km was, het bleek uiteindelijk bijna 100 km. Een enorm mooie rit door een toch meer dan licht glooiend landschap. Rond het middaguur aangekomen bij Can Picafort, in de baai van Pollenca (dit voor degenen die ons graag op de kaart volgen). Een meer dan uitstekende spaghetti carbonara gegeten. Met een te volle buik de terugtocht via een andere weg aanvaard. De eerste 20 km voor de tweede keer spaghetti carbonara gegeten die geheel spontaan weer naar boven kwam. Omdat we na 25 km dorst kregen even lekker opgestoken “DAAR BIJ DIE MOLEN”. Na 200.000 keer te zijn gestoken door de muggen zijn we weer op pad gegaan voor het laatste deel. Daar zat het venijn in, google maps had siësta en wij hadden niet het vermogen om zelf de weg te vinden. Na circa 10 km rond onze villa gecirkeld te hebben vond ons Elleboogje het genoeg en nam de leiding. Toen kwam het gelukkig goed, kan ie toch iets zullen we maar denken ?.

Bij de villa aangekomen hebben we de fiets uitgedaan en zijn zo het zwembad ingedoken, werkelijk een genot. Elleboogje en Liesje (aangewezen als vrijwilliger) moesten boodschappen, de rest heeft onder het genot van een paar biertjes een middagtukkie gedaan (ruim een uur).

Boodschappen doen is een weinig interessant item, echter Liesje had op voorslag van Nekkie en Wrakkie een goed wijntje gescoord. Op Ibiza was deze € 2,39, na zwaar onderhandelen met de manager van de LIDL kreeg hij ze mee voor € 1,49 per fles ?. Liesje had daarom slechts 12 flessen meegenomen, helaas had Elleboogje een pijnmomentje aan het stuur van de auto waardoor er 8 flessen verloren zijn gegaan ?.

Na deze perikelen besloten om uit eten te gaan. Omdat Wrakkie (vanwege overmatig alcohol gebruik) de tos had gewonnen moest Elleboogje rijden. Daar hebben we nog spijt van. De rit heeft 3 minuten geduurd, de kringspier heeft 3 uur tijd nodig gehad om te ontspannen. Een hartslag van 249 was menigeen niet vreemd. Heerlijk gegeten en veel gedronken om toch de terugrit een beetje aanvaardbaar te maken zijn we weer “veilig” thuisgekomen. Niet alleen Wrakkie (compleet met kunstknieën) maar het volledige team heeft na deze rit op z’n knieën de grond gekust. Tevreden dat we nog leven zijn zitten we dit blog te schrijven. Allemaal weer top gedaan, een topteam dus.

Morgen de eerste bergetappe voor de boeg. Wij gaan slapen.