14 oktober 2018

Koninginnenrit (met de commando’s)

Aan alles komt een eind, zo ook aan onze dagelijkse fietsrondes. Vandaag stond Cap Formentor op het programma. Deze rit doen we nu voor de derde keer (2016, 2017 en dit jaar). Deze rit blijft één van de mooiste op onze lijst.

Dat van die commando’s behoeft enige uitleg. Onze Storm wist enige dagen geleden te vertellen dat als je natte sokken hebt, je deze onder je oksels moet doen, dan krijg je warme voeten. Deze uitleg is ons volledig ontgaan. Wel is blijven hangen dat van die oksels; onder die oksels heeft de afgelopen dagen in onze gesprekken werkelijk waar van alles onder gezeten, “bij ons van de commando’s” dus. Dit tot grote hilariteit van ons allen.

Vanochtend op tijd op pad gegaan. Omdat we één auto hebben moest er getost worden wie er in de auto mochten en wie er moesten fietsen. Liesje en ik hebben helaas de tos verloren en gingen om half tien op pad naar de Lidl in Pollenca (37km verder). Om elf uur sloot het vrolijke gezelschap aan luid zingend, “we gaan nog niet naar huis, nog lange niet”. Net bijgekomen van onze inspanning ging het volledige gezelschap op pad. Na 10 km diende de eerste klim zich aan, een echte kuitenbijter. Daarna de afzink en weer klimmen, nu naar de tunnel of Terror. Deze tunnel is relatief kort maar aarde donker (voor fietsers). Rond twaalf uur aangekomen bij de vuurtoren, zie foto’s. Even iets te drinken genomen en een heerlijke muffin (bah) “gegeten”.

Omdat de weg bij Cap Formentor “dood loopt” zijn we omgedraaid en in omgekeerde volgorde teruggekeerd. Uiteindelijk weer veilig aangekomen bij de Lidl waar we de auto hadden staan. Omdat niemand zich als vrijwilligers meldde (om terug te fietsen) moest de auto 2 keer rijden. De eerste keer met 5 fietsen, de tweede met 5 spinnerssopstap. Tijdens de eerste rit heeft de rest inkopen gedaan voor de laatste BARBQ. Ergens tijdens het afrekenen en instappen van de auto heeft uw reporter zijn portemonnee verloren. Zo arm als Job zit ik nu dit blog te schrijven.

Thuisgekomen hebben we een toast uitgebracht op wederom een prachtige periode met elkaar en de wens uitgesproken om dit volgend jaar wederom te organiseren met z’n vijven. Probleem is echter dat we allemaal (op Windje na) haast niet meer werken maar wel rete veel afspraken hebben (ik denk dat we haast krijgen, maar waarom weet ik niet).

Morgen nog even het verhaal van de laatste dag, de terugreis. Tot dan!!