Vanochtend vroeg opgestaan om op tijd te kunnen vertrekken. We moesten de Villa om 10 uur verlaten (met pijn in ons hart). Omdat we dit jaar bewust voor één auto hadden gekozen konden er drie personen in de auto met even zoveel fietsen. Liesje en ik gingen fietsen, de overigen met het luxe middel.

Reeds bij het opstaan zag de lucht er dreigend uit, af en toe zelf een regenbui(tje). De drie gelukkigen glunderden dat het lot hun goed gezind was. Om kwart voor tien gingen Liesje en uw reporter op stap. Middels Google Maps hadden we een mooie rit naar Taurus Group Hotel (waar Rompelberg is gevestigd) uitgezocht. Nou ja, mooi? De eerste 20 km gingen meer dan voorspoedig, we hadden de vaart er lekker in en geen spatje regen gezien. Vlak bij het vliegveld ging het echter mis. Google Maps gaf een route aan welke uiteindelijk in de Bush Bush terecht kwam. Op een gegeven moment kwamen we bij een soort van huis aan waar de tijd had stilgestaan. Er stond een rolstoel voor de deur met een "mens" er in (tenminste, dat is wat we dachten). Er zaten een aantal omheen die het mens strak aankeken met een blik in de ogen van "Is het al dood?". Volgens Liesje en ondergetekende was dat al jaren het geval. Dezelfde mensen gaven aan dat we op private property reden en terug moesten. Om het spannend te maken liepen de terugweg ongeveer 150 honden met ons mee die ons zeker 500 meter hebben begeleidt. Dat al blaffend en met klappende kaken op ongeveer 5 millimeter van ons kuiten. In de foto's ziet u Bruno die wel heel erg gemeen blafte en klapperende kaken had. Dat bracht in elk geval wel spanning in de rit terug. Aangekomen bij de hoofdweg opnieuw de route uitgezet en verder probleemloos de tocht afgemaakt.

Rond half twaalf kwamen we, weer bijgekomen van het spannende avontuur, bij Rompelberg aan om de fietsen in te leveren. Omdat we honger hadden nog even van een uitgebreide lunch genoten. Toen op weg naar het vliegveld om de auto in te leveren. Zo weerbarstig als de fietstocht verliep, zo soepel verliep het terugbrengen van de auto, ze stonden zelfs al op ons te wachten.

Na het inchecken van de koffer moesten we nog even door de Security, geheel conform protocol werd uw verslaggever weer volledig gefouilleerd. U weet, uw verslaggever is een stalen bikkel, dat detecteren die poortjes dus. De ontvangst bij het vliegtuig is zoals altijd overweldigend, de stewardessen stonden al in de deuropening te zwaaien. Precies op tijd vertrokken we naar huis. Omdat de gemiddelde leeftijd van de club vrij hoog ligt vielen de meesten na enkele minuten al in slaap. Dat houdt in dat daar mijn verhaal stopt.

Spinnersopstap was dit jaar voor de zesde keer. De eerste keer met z'n vieren, de rest met een meer als welkome aanvulling, met vijf man. Verschillend van aard (niet van geaardheid denk ik), maar ook met veel overeenkomsten. Ten eerste de "liefde" voor het maken van tochten op de racefiets. Vlakke ritten, klimmen, dalen, ieder zijn eigen specialiteit daarin. Daarnaast delen we de overeenkomst van Bourgondisch leven zulke dagen. Geen verkeerd woord gevallen, pijn in de buik van het lachen bij tijd en wijle, serieus op z'n tijd en vooral weer inspiratie op doen voor volgend jaar. Wat mij betreft in dezelfde samenstelling, te weten: LIESJE, ELLBOOGJE, WINDJE, NEKKIE EN WRAKKIE. Niets aan veranderden dus en allemaalmaximaal inspannen om dit voor de zevende keer te gaan doen.

De ploegleden bedankt voor de gezelligheid, het teamwork en waar nodig het support. De lezers bedankt voor het nemen van de tijd om ons op afstand te volgen. Tot volgend jaar.