Zondagochtend vroeg zijn we vetrokken naar Mallorca. Er was nog enige verwarring over het tijdstip van vertrek, onze grootste had het laatste appje niet gelezen. Uiteindelijk is hij van de pot af gebeld en zijn ze vertrokken om mij op te halen. Gelukkig stond maar een kwartier in windkracht 9 te wachten. Het was 9 graden dus dat viel ontzettend mee. Na vertrek bij mij zijn we ongeveer met de snelheid van het licht naar P3 gereden. Onze chauffeur houdt van opschieten, maar dat heeft de lezer volgens mij wel uit eerdere blogs begrepen. Voor ons is dit qua snelheid wel het jaarlijkse hoogtepunt.

Het inchecken ging voortvarend, geen aparte items gescand gelukkig. Wel werd onze chauffeur geheel gefouilleerd alvorens hij zich bij ons voegen, wij snappen dat overigens wel. Door alle snelheid en voortvarendheid hadden we tijd genoeg om nog even lekker een bakkie koffie te doen met elkaar. Onze chauffeur trakteerde ons daarbij op heerlijke stroopwafels, dit als goedmakertje voor alle angsten die wij onderweg hebben uit gestaan. Maar toch wel lief vonden we.

Dus, de snelheid er volop in zo ook bij het boarden. Ruim op tijd zaten we allen op onze plek, gereed voor de vlucht. Echter, niet iedereen was zo snel als wij. De gezagvoerder melde vanuit de cockpit dat de koffers nog geladen moesten worden. En o ja, er moest ook nog getankt worden kwam ie mooi op tijd achter. Met ruim 3 kwartier vertraging gingen we uiteindelijk de lucht in om verder zonder omwegen om 9.30 uur op Mallorca te landen.

De koffers oppikken en de auto's halen ging ook als een jekko, dus op naar onze gezamenlijke vriend Fred, die van Rompelberg. Daar werden we alle egards ontvangen, onze fietsen stonden al gereed afgesteld en wel. Eigenlijk was alles klaar om de fietsen in de auto te zetten totdat het sein kwam, waar is mijn telefoon? Ik weet zeker dat, intimi herkennen dit wel. We zullen niet zeggen wie dit was maar stad en land werd afgezocht en de telefoon......., niet gevonden. Goede ideeën werden alom geopperd, bel eens want de telefoon heb ik op geluid gezet. Wederom niets. Uiteindelijk, na veel denkwerk bleek dat de telefoon in het tasje van onze vriend Fred zat welke hij al die tijd bij hem had. En gelukkig had hij het geluid niet aangezet, alle moeite dus voor niks. Gelukkig zijn wij erg vergevingsgezind dus hij mocht mee om te lunchen. Tenminste, 4 restaurants waren reeds gesloten met het serveren van lunch omdat ze met de voorbereidingen van het diner bezig. Gelukkig was er één op de boulevard waar we uiteindelijk terecht konden. Na al de inspanningen was het een genot om weer enig gevoel in buik te hebben.

Omdat het al bijna donker was geworden besloten we om niet te fietsen (we hadden geen licht op de fiets) maar naar de supermarkt te gaan om inkopen te doen. Ieder ging geheel op eigen inzicht de winkel door waardoor we een verrassend pakket boodschappen hadden bij de kassa. Nu op weg naar de laatste horde.

Onze villa heet Rafals, als je op google zoekt dan heb je net zoveel villa's Rafals als Jansen in een gemiddelde stad. De eerste 2 villa's stonden al uitgebreid op de foto's door verschillende deelnemers reeds gemaakt. Uiteindelijk heb ik de juiste link gevraagd bij de organisatie en toen was een makkie (dachten we). Trouwens, die link bleek ik al enkele dagen in de WhatsApp te hebben gehad. Maar ja, met al die oudjes kan ik ook niet alles in de gaten houden. Afijn, de naar de villa in google maps gezet en gaan. De wegen waar we over moesten werden steeds smaller, de bergen hoger en het bos dichter. Uiteindelijk kwamen we bij een oud stalen hek uit die we maar hebben geopend en op een onverhard pad doorgereden. En ja, aan de horizon, geheel onverwacht, daagde de villa aan de horizon op.

Ons leiden bleek de moeite waard, een mooi huis in de middle of nowhere maar echt authentiek en met zwembad en barbq. Die hebben we dan ook maar gebruikt voor het avondeten en tevreden zijn we naar bed gegaan.

Groetjes van ons allen.