Vandaag hebben we wat meer tijd om details te delen, dit omdat we gisteren 3 dagen in één moesten schrijven. Mocht er onderweg ons nog iets te binnen schieten zullen we jullie op de hoogte houden.

Vanochtend bij het opstaan wederom ons grootste teamlid liefdevol wakker moeten maken. Tjonge jonge, wat kan die man slapen zeg. Dus met enige vertraging zaten we allen om 8.30 uur aan het ontbijt. Gisteravond hadden we route van 60 km uitgezet dus op tijd op pad in verband met de warmte hier. Het is wel raar, overdag is het prachtig weer met bijna 30 graden maar 's nachts stormt het. Zo ook afgelopen nacht. Het waaide zo hard dat de sokken van senior zijn kamer zijn uitgewaaid. Die hingen daar te drogen zei hij, hoe ze dan in hemelsnaam het raam uitgegaan zijn blijft voor ons een raadsel.

Rond 9.30 uur zijn we vetrokken, gelijk even het vuil buitengezet. Dat wil zeggen, 6 km van ons huis staat een milieu eiland waar je alles kan dumpen. Met twee auto vol vuil zijn we daar heen gereden en hebben alles keurig gesorteerd in één bak gegooid. Dan weer door naar de Lidl alwaar ons vetrekpunt ligt voor deze dag.

Dus vanaf de Lidl op weg naar Pollenca en dan buitenom naar Alcudia gereden en met enig zoekwerk de weg naar Can Picafort gevonden. Daar aangekomen hadden we alweer 30 km achter de wielen dus tijd voor een bakkie. Bij het tentje waar we belanden, waren we reeds eerder geweest kwamen we achter. Een lieftallige oberin met neusring kwam vragen wat we te drinken wilden. Dat werd dus 5 cappuccino voor ons. Lieftallig vroeg ze of we met melk of met slagroom wilden. Nou, dat was niet tegen dovemans oren gezegd, slagroom natuurlijk. Het duurde even maar daar kwam ze, met meer slagroom dan koffie. En dat voor € 10, volgend jaar gaan we weer hierheen.

Na de overheerlijke cappuccino werd het tijd om naar ons volgende doel, Sa Pobla, te fietsen. Sa Pobla is heel speciaal omdat we daar lekker kunnen lunchen. Maar voordat we Sa Pobla bereikten werden we getrakteerd op een heuse brand. Er waren zowaar 2 helikopters aan het blussen. Die vlogen af en aan en trokken alle zwembaden in de omgeving leeg voor bluswater. Daar hebben we in alle rust een poosje naar gekeken. Uiteindelijk was onze grootste angst dat ons zwembad ook leeg getrokken zou worden. Na een kwartiertje ramptoeristje spelen kregen we honger en zijn doorgereden. Later lazen we op het lokale nieuw dat er circa 5 vierkante kilometer bos is verbrand.

Aangekomen in Sa Pobla zijn we op het plein Placa Mojor bij restaurant Casa Miss gestopt. De naam klonk veelbelovend, Miss, dan verwacht je toch iets anders als lelijke kerels toch? Onze ober was een schoolvoorbeeld van een lelijke kerel, kaal, bril op en chagrijnig. Met afgemeten commando's konden we aangeven wat we te drinken wilden en over eten moesten we later maar vragen. De beste man kan nooit chagrijnig zijn met zulke aardige mensen als wij? Uiteindelijk met het serveren van het eten ontdooide de beste man een beetje en hij maakte zowaar ook nog een grapje. Gelukkig was het eten goed en goedkoop, dus onze boekhouder kwam geheel gelukkig terug na het afrekenen. Zijn dag kon niet meer stuk.

Vermeldingswaardig feitje is nog dat onze senior zijn ketting net voor het plein er af liep. Ter plaatse moesten we een bushfix doen om de ketting er weer om te krijgen. De fiets bleek later toch enige schade te hebben opgelopen van de fix, bij elke omwenteling van de trapas hoorden we een vreemd geluid. In eerste instantie dachten we aan een kapot crankstel, maar bij dieper inzoomen op de het geheel bleek er een plaatje verbogen te zijn. Dat hebben we later gerepareerd met een enorm broodmes. Zo iets van, "that's not a knife, this is a knife" van Corcodile Dundee.

Het laatste stuk fietsen was weer terug naar de Lidl parkeerplaats waar de auto's stonden. Toch nog een kilometer of 20 fietsen. Na wat ongemakken en worstelingen met Google Maps kwamen we toch redelijk op tijd aan. Terwijl de rest de fietsen in de bestelwagen aan het zetten waren zijn de boekhouder en ik boodschappen gaan doen. De wijn was bijna op en daar maakten we ons allemaal toch wel wat zorgen over de hele dag. Gelukkig was er nog voldoende wijn en hebben we ook gelijk de overige boodschappen gedaan. Vanavond eten we wederom in de villa en er moest gezond worden gekookt. Dus 1,2 kilo sla, 2 kg aardappelen, 1 komkommer, 3 trostomaten en 24 gehaktballetjes gehaald. Jullie zien nu ook onze gezonde kant gelukkig voor het eerst in 11 jaar.

Bij het vertrek vanaf de parkeerplaats werden onze senior en chauffeur aangehouden door een Ierse fan. We worden toch steeds beroemder in Europa merken jullie wel. De fan was wel ver achter in de 70 jaar maar je moet toch ergens beginnen. Uiteindelijk bleek ze de weg kwijt te zijn, bij senior en de chauffeur is ze niks opgeschoten, die zijn ook al jaren de weg kwijt.

Bij de villa aangekomen hebben we de boodschappen uitgeladen en de verassing op tafel gezet. We hadden een heuse worteltaart meegenomen (ook weer gezond). Dus eerst snel koffie gezet en de taart op tafel neergezet om te ontdooien. We hadden de taart zo vers vanuit de vriezer meegenomen. Omdat de temperatuur nog niet gezakt was zijn we gaan afkoelen in het zwembad, heerlijk is dat toch. Na het zwemmen vroegen we aan onze senior of hij een biertje wilde. Dat lustte hij wel zei ie, dus we vroegen of dan gelijk ook voor ons bier mee wilde nemen. Na enig gebrom heeft hij dat toch gedaan. Toen we lekker zaten te borrelen met z'n allen kwam de eigenaresse van de villa ook om de hoek kijken, iedereen wil ons zien dachten wij gelijk. Maar ze kwam om het zwembad schoon te maken zei ze. Ja, ja, vijf van de mooie kerels in een zwembroek, daar was om te doen volgens ons.

Tijdens het schoonmaken raakten we met haar aan de praat. Ze zei dat de fundamenten van deze finca dateren uit 1050!!! Onze villa is ook al 150 jaar oud, enkele aanbouwen daargelaten, die zijn later gebouwd. Even later kwam ze achter het huis vandaan uit een schuurtje. Ze vroeg of we de oude olijfolie werkplaats wilden zien. Nou, dat wilden we wel. In de schuur aangekomen bleek dat de fundamenten van de werkplaats uit 1050 dateren. De olijf perserij zelf is 150 jaar oud, een prachtige oude installatie van voornamelijk hout, aangedreven door een ezel die rondjes liep rond de perssteen. Wij boden gelijk aan dat onze boekhouder de plaats van de ezel in kon nemen zodat we installatie in gebruik konden zien. Echter, onze boekhouder was onvermurwbaar en zag het niet zitten, jammer hoor. Ze vertelde dat ze zelf met haar opa heel veel jaren de olijven heeft geperst. De opbrengst was dan circa 200 liter olijfolie van 1e klasse. Wel ontzettend gaaf om dat te zien. Tegenwoordig wordt het niet meer gebruikt, teveel werk en te weinig opbrengst.

Na dit educatieve onderdeel van de dag moest er gekookt worden. De geplande gezonde maaltijd ging er in als ketellapper, we hopen nu maar dat het geen gevolgen heeft voor onze maag al die vitaminen. We zitten nu aan de borrel te overleggen over morgen. Het zal nog wel even duren voor we eruit zijn, teveel volle flessen nu nog.

Groetjes van het Team