Geheel volgens afspraak was iedereen op tijd wakker. Het vertrek stond gepland op 10 uur en ieder was bezig zijn eigen spullen in te pakken, het ontbijt klaarmaken, het vuil verzamelen, afwas te doen en zo verder. Wonderwel waren we ruim voor 10 uur klaar. Wat je merkt is dat ze dan toch wat zenuwachtig worden, zo van mag ik huis thuis nog in vanavond / vannacht. De toiletten werden daarom volop bezocht zodanig dat ik er nog een paar van de pot moest trekken om toch op tot weg te rijden. Toch nog ff snel 4 rollen toiletpapier en doorheen gejaagd. Uiteindelijk klokslag 10 uur reden we weg, afscheid van ons verblijf waar we toch best wel aan gehecht waren geraakt.

We hadden afgesproken om naar Grupotel Taurus (residentie van Rompelberg) te rijden en daar de auto's bewaakt te parkeren. Onze tassen en bagage zaten in de auto en dan is het toch fijn dat het op de bewaakte parkeerplaats staat. Ter plaatse hebben we de fietsen uitgeladen om te gaan fietsen. Omdat onze Hans S (dus niet abusievelijk Hans W zoals eerder vermeld) een lekke band had gisteren, had hij het idee dat er een slag(je) in zijn voorwiel zat. Dus even naar de mecaniciens van Rompelberg gereden om dit te laten checken. Het bleek gelukkig een "slappe" band te zijn en nadat deze was opgepompt waren we toch wel aan koffie toe. Dus rustig naar de boulevard van 's Arenal gereden en een mooi plekje uitgezocht. Het weer was prachtig maar iets winderig. De wind die waaide was gelukkig een stuk prettiger dan de wind van ons grootst teamlid, echt wel.

Na de koffie op naar Palma de Mallorca zelf, dit langs de boulevard en smalle drukke fietspaden. Deze rit ging niet om de snelheid maar om het genieten. Toch was het enorm oppassen onderweg met z'n 5en. Bij de Kathedraal van Palma aangekomen moest er tenslotte een foto gemaakt worden van het complete team. Na de foto gaf Hans W aan dat hij rustig terug ging fietsen, dit omdat door de vele tegenliggers het niet lekker fietst, te veel opletten komt de nek niet ten goede. Wij zijn nog een stuk doorgefietst en toen we de stad in moesten, met al z'n stoplichten, zijn we ook omgedraaid. Uiteindelijk haalden we Hans op de boulevard weer in, net voor een leuk eettentje. Dat hadden we inmiddels wel verdient vonden we zelf. D eigenaar van het tentje vond het fantastisch dat we bij hem op het terras plaats namen. Nederlander zijn fantastisch volk zij hij, hij begon spontaan "Heb je even voor mij" van van Frans Bauer te zingen. Hier hebben we heerlijk Bratwurst mit Pommes gegeten. Dus op Duitsers zal hij ook wel gek geweest zijn.

Na het eten weer op de fiets gestapt en de "andere" kant (het zuiden) opgereden. De eerste kilometers waren erg mooi maar op een gegeven moment raakten we op een verbindingsweg waar het verkeer met 90 km / uur aan ons voorbij raasde. Dat voelde bij ons allen niet prettig dus omgedraaid en terug naar de Rompelberg om de fietsen in te leveren. Toch weer 40 km achter de wielen.

Bij Rompelberg aangekomen de fietsen afgegeven en toen naar het terras bij het zwembad gegaan om een drankje te doen. Daarna omgekleed en naar de boulevard gewandeld. We moesten de tijd doden omdat ons vliegtuig om 22.20 uur zou vertrekken. De boulevard van 's Arenal blijft toch een bijzondere beleving met feestende Duitsers, donkere verkopers van prullaria en wat er allemaal nog meer rond loopt aan gespuis.

Na een uurtje hadden we het wel gezien en gingen we op zoek naar een eettentje. Errol en ik hadden een paar jaar geleden bij een leuk tentje een broodje gegeten dus wat iets buiten de boulevard ligt. Op zich wel lekker om daar weg te zijn en in een wat rustigere omgeving onze laatste maaltijd te genieten. Het tentje heet "Paco y Juan" en wordt gerund door een clubje ouderen, van onze leeftijd en hoger. Dat clubje was ontzettend goed op elkaar ingespeeld. Ze hielden de gasten en ook de omgeving strak in de gaten. Elke keer als er buiten op straat een paar leuke meiden voorbij kwamen ging de bel erg luid en dan stonden ze allen bij het de uitgang naar de meiden te fluiten. Bij ons in Nederland mag dat niet meer, je kan er zelf een boete voor krijgen. Hier in Spanje is dus alles zo slecht nog niet.

De maaltijd die voedzaam en goed was even afrekenen, de prijs is de helft van wat ze op de boulevard rekenen, voor ons minder draagkrachtigen dus prima. Na het betalen van de rekening kregen we een afscheidsborrel en gingen we op pad om de auto's op te halen en naar het vliegveld te rijden. Een ritje van 8 km wat uiteindelijk vele kilometers meer werd. Wijzelf reden de 1e keer volledig fout en bij de 2e keer ging het maar net goed. Om de borden goed te kunnen zien in het donker (wat het inmiddels al was geworden) reed ik 25 km op een weg waar iedereen circa 60 km / uur luid toeterend langs scheurde. Met de oplettendheid van mijn passagiers lukte het uiteindelijk toch om bij de verhuurder te komen en de auto af te geven. Auto 2, de bestelwagen, hadden wat meer tijd en kilometers nodig. Uiteindelijk stonden ze ook in de garage, het bleek echter de parkeergarage te zijn voor ophalers en lang parkeerders. Goede raad was duur dus uiteindelijk hebben ze een Spaanse man aangeschoten of hij de weg wist. De ontzettend aardige Spanjaard bood gelijk aan om voor hun uit te rijden en hun naar de parkeergarage van de verhuurbedrijven te brengen. Ze moesten van de beste man echt aan zijn bumper kleven om te voorkomen dat er andere auto's tussen zouden kruipen en dan wederom de weg kwijt e raken. Dat werkte gelukkig en met een half uurtje vertraging konden ze uiteindelijk bij ons aansluiten.

Wij hadden inmiddels gecheckt of we paspoorten en de tickets hadden, gelukkig waren we voorbereid om zonder hun toch het vliegtuig te halen. Dat bleek uiteindelijk niet nodig. Vanaf de verhuurder naar de incheckbalie gelopen alwaar de vriendelijke baliemedewerker al op ons stond te wachten. Dat wil zeggen, hij was druk met een collega aan het praten en vond het maar lastig dat hij onze koffers aan moest nemen. Na enge kwade blikken vanuit de groep begreep de collega dat hij op moest rotten zodat wij ook door konden. Bij de security een kleine opstopping. Als ik door een metaaldetector moet lopen gaat het alarm altijd af door m'n kunstknieën. Dus na een korte fouillering mocht ik ook door. Op weg naar de gate ff water gekocht en koffie gedronken. Daarna naar de gate alwaar het vliegtuig redelijk op tijd aan was gekomen. Maar op tijd aankomen betekent niet op tijd vertrekken. De maatschappij met groene opschrift op het vliegtuig had toch weer ergens een vertraging gevonden waarvan wij ten volle van hebben genoten. Uiteindelijk ging de vlucht vlot en waren we redelijk op tijd op Schiphol.

Het uitstappen verliep lekker snel en we hadden goede moed dat we rond 2 uur 's nachts thuis zouden kunnen zijn. Niets bleek minder waar, in de bagagehal stonden circa 1000 mensen vanuit allerlei vluchten te wachten. Dit bij 6 bagagebanden welke allen door de dezelfde afhandelaar moesten worden gevuld. Gelukkig na ruim een uur kwam onze bagage er dan toch aan. Moe maar gelukkig liepen we naar de bus die ons naar P3, waar de auto stand, moest brengen. Dat ging allemaal prima. Onze chauffeur was blij dat hij eindelijk weer in zijn eigen mocht rijden en had er goed de sokken naar huis. Net over drieën was ik thuis, moe maar voldaan.

Al met al weer een enorme mooie trip gehad met elkaar. 5 verschillende typen en toch één team. Dit voor het zoveelste jaar. Wat mij betreft volgend jaar weer als het ons gegeven is. Medeteamleden, weer ontzettend bedankt voor de gezelligheid en mooi fietstochten. Ik heb er van genoten.