Dag 2, oostelijke rit

Maandag 7 oktober, dag 2

Een toch wel behoorlijke vermeldenswaardig voorval gehad. Dit had heel lelijk af kunnen aflopen. Tijdens een moment van ontspanning is onze topper Jankees door de veel te licht uitgevoerde stoel gezakt. Met luid kabaal schrokken wij allen, we hebben hem met vereende krachten uit zijn benarde positie bevrijd. Gelukkig is Jk met de schrik vrijgekomen, na 7 biertjes voelde hij zich weer in staat om de avond met ons te vervolgen.

Vandaag begon de dag met regen en een hoop kabaal. Het leek wel onweer, bij nader onderzoek bleek het Hans S in de keuken te zijn die geheel volgens de regels de deurtjes open en dicht smeet. Bij navraag bleek dat hij zelf het kabaal niet had gehoord. Omdat het weer dus iets minder was besloten we na het ontbijt eerst boodschappen te doen. Bij vertrek begon er een algehele opstand te ontstaan. De groep, minus Hans S, wilde dat uw reporter zou rijden. Het is tenslotte voor iedereen vakantie. De blijdschap was erg groot in de groep dat uw reporter achter het stuur kroop, ze waren zo blij dat we spontaan taart hebben gekocht!

Uiteindelijk na de koffie met taart brak de lucht open en zijn we op stap gegaan met de club. We hebben een prachtige tocht gemaakt door een heuvelachtig zuiden van het eiland. Bij Can Picafort hebben we een lunchstop gemaakt. Een behoorlijke voedingsrijke maaltijd mag ik wel zeggen. Na het opstappen hebben we allen toch ruim een uur nodig gehad totdat alles op z’n plek zat. De wind vandaag was behoorlijk, windkracht 6 uit het noordoosten.

Rond de klok van 17.30 uur waren we thuis. De meesten van doken gelijk in het zwembad om even bij te komen. Ons prikkussen qua muggen ging gelijk douchen en kwam geheel ingezwachteld, geheel doordrenkt met Deet, gezellig bij ons liggen. Het leek wel een moslim, alleen de Nakab ontbrak. Volgens ons heeft hij zich sinds kort bekeert tot Moslim, de Koran op zijn nachtkastje sterkt dat gevoel.

Na het maken van Drone opnamen door Mustafa Westdorp, van de Villa en omgeving, hebben we een lekkere “halal” (van gehakt, het kan ook te gek) pasta maaltijd gemaakt en genuttigd.

Al met al weer een geslaagde dag met ontzettend veel plezier en bijna 80 km fietsen. Wij gaan vroeg op bed, een mooie dag komt eraan morgen.

Het vertrek

Zondag 6 oktober 2019, Het vertrek

Vandaag toch met z’n allen veilig op Mallorca aangekomen. Er was gisteren wat gesteggel over de juiste vertrektijd, wij wilden graag om 5 uur naar Schiphol, er was echter één die Jankees om 17.00 uur naar Schiphol wilde hebben. Waarschijnlijk botert het niet zo tussen die twee. Wat wel positief was is dat we allemaal op dezelfde dag gingen. We gaan als groep echt vooruit (behalve dan dat met Jankees).

Na vele verkeersfouten zoals te hard rijden, negeren van eenrichtingsverkeer en nog wat kleinere vergrijpen kwamen de mannen kotsmisselijk om 5 uur bij uw reporter aan. Gezamenlijk ging het niet veel beter, binnen 2 seconden reden we ruim honderd waarbij de bestuurder opmerkte dat de weg wel erg bochtig was. Nauwelijks bijgekomen van de schrik gingen we daarna pas de snelweg op. Het leek wel de Elfstedentocht van 1963, een helse tocht. Afijn om 5.03 uur kwamen we als team aan bij lang parkeren. Wij snappen nu waarom de paus de grond kust na het vliegen.

Van lang parkeren naar de vertrekhal was een oase van rust, om 6.00 uur kwamen we daar aan bij vetrekhal 3. Gelukkig hadden er nog meer mensen zin om onze kant op te gaan, ruim 2500 man wilden met ons vliegtuig mee om onze belevenissen “live” te volgen. Het baliepersoneel was daar totaal niet op berekend. Uiteindelijk zijn we na een kwartier vertraging vertrokken, dit terwijl er op de startbaan nog ordinaire vechtpartijen aan de gang waren voor de laatste stoelen.

Vermoeid viel uw reporter in een comateuze slaap hetgeen tot algehele hilariteit leidde. Gelukkig een half uur voor de landing ben ik dan toch wakker geworden om de landing in goede banen te kunnen leidden. Door mijn goede begeleiding hebben we dat kwartier te laat bij de start toch nog ruim in kunnen halen.

Omdat ons tijdsschema na het landen krap was besloten we over te gaan tot plan B. Ontruiming door middel van het roepen van “Brand, brand, brand” werkte uitstekend. Binnen 5 minuten stonden we bij de bagageband c.q. autoverhuur. Dat bij die autoverhuur verliep uitstekend onder mijn bezielende leiding, slechts 50 man voor ons, die zelfde stonden er na ons nog steeds. Helaas verliep het met de koffers oppikken niet zo goed, slechts acht keer hadden ze mijn koffer voorbij zien komen maar wisten het niet zeker of het de goede was (er stond een foto van mij op A3 formaat op). Nu op naar de fietsverhuur. Daar aangekomen zijn we de auto uitgesprongen en begonnen ons om te kleden. De helft van het toegestroomde publiek uit het hotel dacht dat het een spontane stripteaseshow was, de andere helft geloofde heilig in een kofferbak verkoop. Dit gezien alle producten die rondom de auto uitgestald lagen. We hebben dit maar zo gelaten.

Als je iets aan ons kan overlaten is het wel nauwkeurigheid van de gewenste documenten bij ons te hebben. Bij de balie van Fred Rompelberg aangekomen bleek dat dan toch weer niet helemaal te kloppen, die gewenste documenten bedoel ik. Uiteindelijk is alles toch goed gekomen en was die hobbel ook genomen. Inmiddels waren we flink hongerig van alle onze inspanningen. Aan de boulevard een werkelijk heerlijke pasta genuttigd.

Omdat Hans S de tos had verloren moest hij het eerste stuk met de auto naar Inca, naar de Lidl. Alle sterren doen daar hun boodschappen hadden wij vernomen. Wij hadden een geschatte rijtijd van 2 uur opgegeven aan Hans S. Dat bleek ruim kloppen, we hebben het vliegveld zeker vanaf 13 kanten bekeken. Waarschijnlijk zit er een BUG in mijn telefoonsoftware, we bleven rondjes maken daar. Wel veel vliegtuigen zien landen zeg, dat dan weer wel. Uiteindelijk met ruim een uur vertraging bij de Lidl aangekomen, waar die arme Hans S had netjes had gewacht op ons. Sterker nog, hij was aan het boodschappen doen voor de komende dagen. Omdat Hans S nu mocht fietsen nam uw reporter de leiding van het boodschappen doen over. Na het afrekenen van de boodschappen en in de auto doen daarvan bleek er toch belangrijke informatie verloren te zijn gegaan bij de overdracht. We hebben nu 2 kg plakjes kaas, 48 eieren, 14 treetjes bier en veel te veel wijn. Maar er zijn ergere dingen in het leven zullen we maar denken.

Onder de nu bezielende leiding van Hans S werd het fout rijden nog eens dunnetjes overgedaan. Uiteindelijk zijn zo lang verdwaald dat z’n telefoonaccu leeg was. Gelukkig bleek onze nestor nog genoeg stroom te hebben zodanig dat ze de laatste 500 meter foutloos hebben volbracht.

Intussen hadden Hans W en uw reporter de weg foutloos gevonden met de auto vol boodschappen. In no time hadden wij ingecheckt in de villa en alle boodschappen ingedeeld.

We hebben de dag afgesloten met lekker even zwemmen, een borreltje, een BarBQ en dit blog. Al met al een saaie dag, hopen dat het morgen beter wordt.

P.s. Foto’s volgen!

Belangrijke aankondiging SPINNERSOPSTAP

De Spinnersopstap wederom op stap.

Evenals voorgaande jaren gaan de Spinnersopstap, in de kracht van hun leven, weer op stap. Voor de 4^e maal in successie naar het prachtige Mallorca. Zondagochtend rond de klok 10 uur worden we verwacht op het vliegveld van Palma de Mallorca. Als gewoonlijk geven we daar een korte persconferentie, daarin leggen we het doel van ons bezoek uit alsook de verwachte tactiek om deze doelen te halen. Daarna vertrekken we met onbekende bestemming, vanwege de door ons gewenst rust en anonimiteit, naar Hotel Taurus alwaar onze fietsen bij Fred Rompelberg 258 gereed staan.

Dat is ook het vertrekpunt van ons eerste etappe. De finish ligt ditmaal bij onze Villa Sion in het plaatsje Pollenca. Dit jaar hebben we voor een nieuwe Villa gekozen omdat onze van gastheer vorig jaar de brui er aan geven heeft. Hij heeft alles opgedoekt, het varken geslacht, zijn vrouw bij het grof vuil gezet en is naar men zegt enorm gelukkig.

Qua accommodatie moeten we dus een enorme stap terug doen. We moeten het nu met 11 ligbedden, geen paarse krokodil in het zwembad, geen shoarma in de naastgelegen weide en bovenal het geknor van ons, inmiddels toch wel vriend geworden, varken. En dat terwijl ik dit op dierendag schrijf, RIP Porky. Ook de omliggende landerijen zijn van 10.000 m² verkleind naar 9998 m², het is niet anders! Gelukkig hebben we wel 5 slaapkamers, 3 badkamers, 2 koelkasten voor koud bier, een privé zwembad, een roze krokodil, 2 BarBBQ’s en een enorme overdekte veranda met stamtafel.

De vooruitzichten van het weer zien er iets beter uit dan voor Nederland. De gehele week droog, volop zon en 25^o C. We gaan dit jaar wederom een poging doen jullie op de hoogte te houden van onze dagelijkse belevingen.

Veel leesplezier,

Jankees, Hans S, Hans W, Errol en Rob

Op naar Holland

Vanochtend vroeg opgestaan om op tijd te kunnen vertrekken. We moesten de Villa om 10 uur verlaten (met pijn in ons hart). Omdat we dit jaar bewust voor één auto hadden gekozen konden er drie personen in de auto met even zoveel fietsen. Liesje en ik gingen fietsen, de overigen met het luxe middel.

Reeds bij het opstaan zag de lucht er dreigend uit, af en toe zelf een regenbui(tje). De drie gelukkigen glunderden dat het lot hun goed gezind was. Om kwart voor tien gingen Liesje en uw reporter op stap. Middels Google Maps hadden we een mooie rit naar Taurus Group Hotel (waar Rompelberg is gevestigd) uitgezocht. Nou ja, mooi? De eerste 20 km gingen meer dan voorspoedig, we hadden de vaart er lekker in en geen spatje regen gezien. Vlak bij het vliegveld ging het echter mis. Google Maps gaf een route aan welke uiteindelijk in de Bush Bush terecht kwam. Op een gegeven moment kwamen we bij een soort van huis aan waar de tijd had stilgestaan. Er stond een rolstoel voor de deur met een "mens" er in (tenminste, dat is wat we dachten). Er zaten een aantal omheen die het mens strak aankeken met een blik in de ogen van "Is het al dood?". Volgens Liesje en ondergetekende was dat al jaren het geval. Dezelfde mensen gaven aan dat we op private property reden en terug moesten. Om het spannend te maken liepen de terugweg ongeveer 150 honden met ons mee die ons zeker 500 meter hebben begeleidt. Dat al blaffend en met klappende kaken op ongeveer 5 millimeter van ons kuiten. In de foto's ziet u Bruno die wel heel erg gemeen blafte en klapperende kaken had. Dat bracht in elk geval wel spanning in de rit terug. Aangekomen bij de hoofdweg opnieuw de route uitgezet en verder probleemloos de tocht afgemaakt.

Rond half twaalf kwamen we, weer bijgekomen van het spannende avontuur, bij Rompelberg aan om de fietsen in te leveren. Omdat we honger hadden nog even van een uitgebreide lunch genoten. Toen op weg naar het vliegveld om de auto in te leveren. Zo weerbarstig als de fietstocht verliep, zo soepel verliep het terugbrengen van de auto, ze stonden zelfs al op ons te wachten.

Na het inchecken van de koffer moesten we nog even door de Security, geheel conform protocol werd uw verslaggever weer volledig gefouilleerd. U weet, uw verslaggever is een stalen bikkel, dat detecteren die poortjes dus. De ontvangst bij het vliegtuig is zoals altijd overweldigend, de stewardessen stonden al in de deuropening te zwaaien. Precies op tijd vertrokken we naar huis. Omdat de gemiddelde leeftijd van de club vrij hoog ligt vielen de meesten na enkele minuten al in slaap. Dat houdt in dat daar mijn verhaal stopt.

Spinnersopstap was dit jaar voor de zesde keer. De eerste keer met z'n vieren, de rest met een meer als welkome aanvulling, met vijf man. Verschillend van aard (niet van geaardheid denk ik), maar ook met veel overeenkomsten. Ten eerste de "liefde" voor het maken van tochten op de racefiets. Vlakke ritten, klimmen, dalen, ieder zijn eigen specialiteit daarin. Daarnaast delen we de overeenkomst van Bourgondisch leven zulke dagen. Geen verkeerd woord gevallen, pijn in de buik van het lachen bij tijd en wijle, serieus op z'n tijd en vooral weer inspiratie op doen voor volgend jaar. Wat mij betreft in dezelfde samenstelling, te weten: LIESJE, ELLBOOGJE, WINDJE, NEKKIE EN WRAKKIE. Niets aan veranderden dus en allemaalmaximaal inspannen om dit voor de zevende keer te gaan doen.

De ploegleden bedankt voor de gezelligheid, het teamwork en waar nodig het support. De lezers bedankt voor het nemen van de tijd om ons op afstand te volgen. Tot volgend jaar.

Koninginnenrit

14 oktober 2018

Koninginnenrit (met de commando’s)

Aan alles komt een eind, zo ook aan onze dagelijkse fietsrondes. Vandaag stond Cap Formentor op het programma. Deze rit doen we nu voor de derde keer (2016, 2017 en dit jaar). Deze rit blijft één van de mooiste op onze lijst.

Dat van die commando’s behoeft enige uitleg. Onze Storm wist enige dagen geleden te vertellen dat als je natte sokken hebt, je deze onder je oksels moet doen, dan krijg je warme voeten. Deze uitleg is ons volledig ontgaan. Wel is blijven hangen dat van die oksels; onder die oksels heeft de afgelopen dagen in onze gesprekken werkelijk waar van alles onder gezeten, “bij ons van de commando’s” dus. Dit tot grote hilariteit van ons allen.

Vanochtend op tijd op pad gegaan. Omdat we één auto hebben moest er getost worden wie er in de auto mochten en wie er moesten fietsen. Liesje en ik hebben helaas de tos verloren en gingen om half tien op pad naar de Lidl in Pollenca (37km verder). Om elf uur sloot het vrolijke gezelschap aan luid zingend, “we gaan nog niet naar huis, nog lange niet”. Net bijgekomen van onze inspanning ging het volledige gezelschap op pad. Na 10 km diende de eerste klim zich aan, een echte kuitenbijter. Daarna de afzink en weer klimmen, nu naar de tunnel of Terror. Deze tunnel is relatief kort maar aarde donker (voor fietsers). Rond twaalf uur aangekomen bij de vuurtoren, zie foto’s. Even iets te drinken genomen en een heerlijke muffin (bah) “gegeten”.

Omdat de weg bij Cap Formentor “dood loopt” zijn we omgedraaid en in omgekeerde volgorde teruggekeerd. Uiteindelijk weer veilig aangekomen bij de Lidl waar we de auto hadden staan. Omdat niemand zich als vrijwilligers meldde (om terug te fietsen) moest de auto 2 keer rijden. De eerste keer met 5 fietsen, de tweede met 5 spinnerssopstap. Tijdens de eerste rit heeft de rest inkopen gedaan voor de laatste BARBQ. Ergens tijdens het afrekenen en instappen van de auto heeft uw reporter zijn portemonnee verloren. Zo arm als Job zit ik nu dit blog te schrijven.

Thuisgekomen hebben we een toast uitgebracht op wederom een prachtige periode met elkaar en de wens uitgesproken om dit volgend jaar wederom te organiseren met z’n vijven. Probleem is echter dat we allemaal (op Windje na) haast niet meer werken maar wel rete veel afspraken hebben (ik denk dat we haast krijgen, maar waarom weet ik niet).

Morgen nog even het verhaal van de laatste dag, de terugreis. Tot dan!!

De binnenlanden

13 oktober 2018

Gisteravond onder het genot van een wijntje nog een route voor vandaag in elkaar gezet. Rond 23.30 uur het licht uit gedaan en naar bed gegaan. Ondanks alle afspraken om van elkaars banden af te blijven stond er toch één band plat vanochtend. Wellicht heeft ie dat zelf gedaan om van de verdenking van het voorgaande delict af te komen. Na een paar banden uit elkaar gehaald te hebben, zeiden wij dat ie de band met die plakker er op moest hebben. Uiteindelijk met een uur vertraging vertrokken, dit wel met achterlating van zijn bidon.

Op weg over de mooie ”vlakke” wegen van centraal Mallorca. Hier en daar een lekkere klim richting Vilafranka de Bonany. Maar voordat we daar aankwamen reeds even wat gedronken in San Joan op het pleintje bij de kerk. Daarna weer op weg over behoorlijke klimmetjes, dit zodanig dat we na 15 km hongerklop kregen. In the middle of nowhere stond op een berg van ruim 100 meter klimmen een aanlokkelijk restaurant. Helaas was daar de macaroni op en zijn we uitgeweken naar een broodje Atun c.q. Jambon. Veel drinken ingeslagen want het was bloedheet en toen weer on the road. Na wat routeperikelen (een landweg die onbegaanbaar was) de route aangepast en mooi op tijd thuis.

Bij de Villa het gebruikelijke ritueel, in het zwembad, tenues reinigen, biertje drinken, chips eten, boodschappen doen, douchen, tukkie doen en nog veel meer. U ziet, zo’n dag valt niet mee voor een Spinneropstap.

Omdat we morgenavond afsluiten met een clubbarbq besloten we om vanavond voor de laatste keer uit eten te gaan in het dorp. Dit keer niet in ons clubhuis (Pizzeria Margherita) maar iets nieuws moest het worden. Afijn, eerst uitgestapt bij een soort van Cafe het ouwe Lulleke, maar die waren al naar bed. Allemaal weer in de auto en terug naar het dorp. Daar aangekomen kwamen we terecht in een soort van processie. Dit vanwege de viering van de tweede keer Spinnersopstap in Villa Sa Casota, schat ik in. Na 2 minuten (was niet zo een groot feest dat wij hier 2 keer waren) konden we de auto parkeren en op zoek naar een nieuwe eettent.

Tegen alle verwachtingen in vonden we na 30 meter een soort van Bistro. We werden door een soort van doodgraver ontvangen, de kraai op z’n nek ontbrak, het meetlint zat in z,n achterzak. Hij begroette ons geheel in stijl met “godverdomme”. Het eten was wel erg lekker, de drank ook, de cognac was namelijk 15 jaar oud volgens die doodgraver. Het wijntje dat de beste man schonk kwam verdacht veel overeen met het wijntje van de LIDL. Het enige verschil zat volgens ons in de prijs, € 1,49 versus € 24,-. Uiteraard in het voordeel van die doodgraver.

Nu nog even lekker nagenieten buiten, het is 23 graden momenteel, met een lekker LIDL wijntje dit blog schrijvend. Morgen gaan we de koninginnenrit doen, Cap Formentor. Dus zo meteen op tijd naar bed en morgen vroeg op. Tot morgen.

Sabotage

12 oktober 2018

Een werkelijk waar memorabele dag, maar daar later meer over.

Afgelopen nacht is er sabotage gepleegd. De achterband van Windjekees stond vanochtend plat, dat kwam doordat er een stalen pin in was gestoken. Ik begin wat onderlinge rivaliteit te bespeuren, wellicht omdat hij ook wat extravert is. Of, wat ook kan, Windjekees verkeerd in een bloedvorm, hij heeft in het voorjaar zo een 850 km achter z’n meissie aangereden met een toch wel opmerkelijk resultaat mag ik zeggen. Uw reporter heeft zich zijn lot enorm aangetrokken en we zijn samen een nieuwe band wezen halen in een naburig dorpje. De rest van het team, waarvan enkele verdachten in rijden, zijn op pad gegaan naar Bunyola. Bunyola ligt aan de voet van de Col de Soller. Een prachtige berg van 497 meter hoog. Uw reporter is samen met het slachtoffer naar het dorpje gereden, met de auto, waar de rest stond te wachten.

Gezamenlijk de eerste klim aangevangen en afgedaald. Het laatste stukje naar Port de Soller als team afgelegd. Een mooi rondje jachthaven gedaan en toen aan de spaghetti. Dat gaf enige problemen, niet alles was voorradig. Ook was er een nieuwe kok, die kon alleen per bord koken. In volgorde van leeftijd de pasta genuttigd waarbij Liesje als laatste aan de beurt was. Die had echter niet veel honger meer omdat hij zijn bidon reeds voor meer dan de helft had opgegeten (0,8 liter).

Na een verhaal van Storm van de commando’s over sokken onder je oksels was het tijd om op te stappen. Wederom een fantastische klim naar Col de Soller, nu vanaf de andere kant. Boven weer even als team gegroepeerd om de afdaling aan te vangen. Het memorabele kwam nu om de hoek kijken. Wrakkie ging tijdens de afdaling in bocht 10 onderuit (déja vu met Liesje). De linkerzijde was deels getransformeerd in saté voor op de BARBQ. Toch maar weer overeind gekrabbeld en op weg naar de auto welke in Bunyola stond geparkeerd.

Nekkie en Wrakkie zijn daar samen in de auto gekropen, de saboteurs gingen samen met het slachtoffer verder (ik heb m’n hart vastgehouden). Gebroederlijk kwamen ze toch bij de Villa aan. Net als gisteren zijn er gelijk een aantal het zwembad ingedoken om af te koelen.

Vanavond lekker van de BARBQ genoten en daarbij een lekker wijntje gedronken. Nadat alle drank op was hebben we elkaar diep in de ogen gekeken en elkaar plechtig beloofd nooit meer iets aan elkaar banden te doen. Nu ik dit schrijf hoor ik iemand in de garage rommelen, waarschijnlijk aan een derailleur van Nekkie (die ligt al op bed namelijk). O ja, we hebben ook nog gestemd om de hoofdprijs voor dom loeren, Liesje heeft glansrijk gewonnen (zie foto met beker).

Al met al een wat rustige dag vandaag, tot morgen.

Een mooie "vlakke" rit

11 oktober 2018

Even vooraf het blog van de dag. Het hele overstromingsgebeuren hier is ons gelukkig volledig gepasseerd, maar geeft toch een dubbel gevoel als je zo veel plezier met elkaar hebt.

Start van de dag, om 6 uur appél. Heeft helaas geen uitwerking op ons gehad. Reeds om 8.15 uur liep iedereen in de rondte, geheel ongeorganiseerd, dat dan weer wel. Ik hoorde Elleboogje roepen, ik heb honger we gaan eten, eenieder sloot zich daar bij aan. Uiteindelijk heeft uw reporter om 8.45 uur de tafel gedekt, water gekookt, brood in de oven gedaan, dit zodat het ontbijt toch nog een succes is geworden. De lezer zal wel denken, wat laat, dat kwam door dat uw reporter nog even heeft gezwommen. Als je de film Monthy Python kent, en dan het stukje 100 meter voor gedesoriënteerden, dan kunt u zich een beeld vormen van ik allemaal meemaak hier.

Uiteindelijk op de fiets gesprongen en op pad. Doel een rondje door het platte land naar zee te maken. Wrakkie dacht dat het 80 km was, het bleek uiteindelijk bijna 100 km. Een enorm mooie rit door een toch meer dan licht glooiend landschap. Rond het middaguur aangekomen bij Can Picafort, in de baai van Pollenca (dit voor degenen die ons graag op de kaart volgen). Een meer dan uitstekende spaghetti carbonara gegeten. Met een te volle buik de terugtocht via een andere weg aanvaard. De eerste 20 km voor de tweede keer spaghetti carbonara gegeten die geheel spontaan weer naar boven kwam. Omdat we na 25 km dorst kregen even lekker opgestoken “DAAR BIJ DIE MOLEN”. Na 200.000 keer te zijn gestoken door de muggen zijn we weer op pad gegaan voor het laatste deel. Daar zat het venijn in, google maps had siësta en wij hadden niet het vermogen om zelf de weg te vinden. Na circa 10 km rond onze villa gecirkeld te hebben vond ons Elleboogje het genoeg en nam de leiding. Toen kwam het gelukkig goed, kan ie toch iets zullen we maar denken ?.

Bij de villa aangekomen hebben we de fiets uitgedaan en zijn zo het zwembad ingedoken, werkelijk een genot. Elleboogje en Liesje (aangewezen als vrijwilliger) moesten boodschappen, de rest heeft onder het genot van een paar biertjes een middagtukkie gedaan (ruim een uur).

Boodschappen doen is een weinig interessant item, echter Liesje had op voorslag van Nekkie en Wrakkie een goed wijntje gescoord. Op Ibiza was deze € 2,39, na zwaar onderhandelen met de manager van de LIDL kreeg hij ze mee voor € 1,49 per fles ?. Liesje had daarom slechts 12 flessen meegenomen, helaas had Elleboogje een pijnmomentje aan het stuur van de auto waardoor er 8 flessen verloren zijn gegaan ?.

Na deze perikelen besloten om uit eten te gaan. Omdat Wrakkie (vanwege overmatig alcohol gebruik) de tos had gewonnen moest Elleboogje rijden. Daar hebben we nog spijt van. De rit heeft 3 minuten geduurd, de kringspier heeft 3 uur tijd nodig gehad om te ontspannen. Een hartslag van 249 was menigeen niet vreemd. Heerlijk gegeten en veel gedronken om toch de terugrit een beetje aanvaardbaar te maken zijn we weer “veilig” thuisgekomen. Niet alleen Wrakkie (compleet met kunstknieën) maar het volledige team heeft na deze rit op z’n knieën de grond gekust. Tevreden dat we nog leven zijn zitten we dit blog te schrijven. Allemaal weer top gedaan, een topteam dus.

Morgen de eerste bergetappe voor de boeg. Wij gaan slapen.